నిన్ను చూస్తుంటే

నిన్ను చూస్తుంటే
యిన్నాళ్ళూ నా కళ్ళు వెతికిన అందం
కళ్ళ ముందున్నట్టుగానే వుంటుంది.

నువ్వు నవ్వుతుంటే
పరిమళాలు నిండిన విరులన్నీ
నా ఎదనిండా జల్లుతున్నట్టుగానే వుంటుంది.

మాట్లాడితేనో
అమృతాన్ని మోసుకొచ్చిన సన్నాయి నొక్కులేవో
నన్ను చేరుతున్నట్టుగానే వుంటుంది.

కానీ; మళ్ళీ నువ్వే
ఒక్కో సారి నువ్వలా చూస్తూంటే
నా జీవితంలో యింకెన్నో అందాలు విడిచి
అర్థం లేకుండా నీతో గడిపాననిపిస్తుంది.

నువ్వలా వెకిలిగా నవ్వుతుంటే
నేను మరిచిన భవిష్యత్తు
వెక్కిరిస్తున్నట్టనిపిస్తుంది.

యిక నీ మాటలో
చచ్చిన పామునే చంపినట్టు
ఎక్కడైనా నే బతికుంటే
పొడిచి పొడిచి చంపాలన్నట్లు
కసిగా పొడుస్తున్న కత్తి పోట్లేమో అనిపిస్తుంది.
ఎందుకిలా?
ఓసారి నా జీవితంలోవెలుగులు నింపిన దేవతలా
మరోసారి నా కళ్ళను పొడిచేసి
చీకట్లను మిగిల్చిన దెయ్యంలా
క్షణక్షణం మారిపోయే కడలిలా
మరుక్షణం నే సేదతీరే ఒడిలా
ఎందుకిలా మారతావ్?
నాకు నచ్చిన,నేను మెచ్చిన
నా ప్రేయసిలా ఉండరాదూ!